-> Dyskusja naukowa   kwiecień, 2020

Turystyka w czasach zarazy. Jak współczesne epidemie zmieniają turystykę kulturową?

Autor: Armin Mikos von Rohrscheidt i Paweł Plichta

Ogłoszona przez przedstawicieli WHO światowa pandemia koronawirusa SARS-CoV-2 i stan zagrożenia w większości państw, regionów i miast stanowiących cel wyjazdów turystycznych odcisnęły znaczące piętno na branży turystycznej. Szkody i skutki bieżącej sytuacji są i będą odczuwane pod wieloma względami jeszcze długo.

W tym kontekście warto poddać dyskusji eksperckiej interdyscyplinarny problem ochrony zdrowia w perspektywie turystyki kulturowej pozostający – jak pokazują ostatnie tygodnie ważną, międzykulturową i globalną kwestią.

Działalność Patricka Mansona (1844–1922) w latach 90. XIX wieku dała początek nowej dyscyplinie – medycynie tropikalnej. W polskich warunkach jej pionierem był Józef Jakóbkiewicz (1892–1953), który utworzył na bazie oddziału Państwowego Zakładu Higieny – Instytut Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni. Współcześnie problematyka interesująca badaczy turystyki kulturowej oraz samych turystów kulturowych należy do tematów dynamicznie rozwijającej się specjalności medycyny podróży, na pograniczu której stawiamy kolejne pytanie skierowane do badaczy, teoretyków i praktyków turystyki kulturowej, zapraszając również do wypowiedzi specjalistów nauk medycznych, farmaceutycznych oraz nauk o zdrowiu.

Jakie zjawiska w turystyce będące skutkami epidemii i reakcji na nie (państw, instytucji, samych turystów) już teraz są obserwowane i mogą być przedmiotem badań. Czy wystarczająca pozostaje świadomość zagrożeń również tych epidemiologicznych przedstawicieli branży turystycznej oferujących zarówno zorganizowane dalekie podróże, jak i lokalne przedsięwzięcia? Jak są oni przygotowani – ewentualnie jak powinni się przygotować – na oczekiwania i wymagania klientów/uczestników związane z ochroną zdrowia i bezpieczeństwem, także w wymiarze epidemiologicznym? Jakie innowacyjne środki bezpieczeństwa winno się wprowadzić jako stałą praktykę w turystyce kulturowej ograniczającą zarówno realne niebezpieczeństwa, jak i – czego można się spodziewać – obawy i lęki, które pozostaną po ustaniu obecnej pandemii? Jakie inne zagrożenia w tym obszarze dla turystyki kulturowej ujawniły ostatnie tygodnie? Jakie mogą jeszcze zostać sformułowane w ich kontekście inne niebezpieczeństwa w perspektywie osób i podmiotów zainteresowanych turystyką kulturową? Jak zwykle zapraszamy dyskutantów do wypowiedzi odnoszących się do wybranych zaprezentowanych tu zagadnień.

Podsumowując, stawiamy zatem problem przyszłości turystyki kulturowej w obliczu globalnych i lokalnych wyzwań, pytając – nie „czy” – ale: jak współczesne epidemie zmieniają turystykę kulturową?

Tagi: