Turystyka kulturowa jako okresowa mobilność przestrzenną poza centrum interesu życiowego łączy się z przekraczaniem granic, pokonywaniem barier, wkraczaniem na nieznane obszary i powoduje transformację doświadczenia uczestników. W kontekście pandemii Covid-19, którą uznać można za „klęskę postępu”, bowiem bezlitośnie wykazała kruchość naszej cywilizacji, warto zastanowić się nad zmianami postaw turystów kulturowych oraz wynikających z tego skutków dla rozwoju tej formy podróży. Autorzy proponują redefinicję pojęcia turystyki kulturowej, nadanie w niej pierwszeństwa podmiotowi poznającemu świat. Podczas podróży kulturowej mniejsze znaczenia ma dokąd postanowiliśmy pojechać. Istotne bywa to kim byliśmy przed podróżą, a kim stajemy się po powrocie do domu. Innymi słowy, co i w jaki sposób odkrywa turysta i w jakim stopniu nań to oddziałuje. Miejsce docelowe, oglądane artefakty podczas podróż są pretekstem do zrozumienia siebie. Nowa definicja turystyki kulturowej akcentująca indywidualizację doświadczenia została zilustrowana propozycją jej zastosowania w praktyce, przy wykorzystaniu badań autoetnograficznych autorów (itinerariów osobistych) realizowanych podczas podróży.