Turystyka kulturowa jest dziś dziedziną rozkwitającą. Poprzez szereg rozmaitych form podejmuje działania na rzecz promocji dziedzictwa kulturowego, przybliżając to co było niegdyś domeną specjalistów – historyków sztuki, muzealników, artystów i pasjonatów – odbiorcy należącemu do społeczności lokalnej, narodowej a nawet odbiorcy międzynarodowemu. Niewątpliwie Śląsk jest miejscem, które odkrywa przed miłośnikami kulturowych szlaków możliwość spotkania z historyczną opowieścią, której echa rozbrzmiewają w bryłach architektury sakralnej, poprzemysłowej czy zrewitalizowanych obiektach, które odsłaniają świetność minionych stuleci. Jednym z takich szlaków, które pozostawiają miejsce refleksji i dookreślenia w dziedzinie namysłu nad turystyką kulturową i promocją dziedzictwa może być nieformalny szlak dziedzictwa ewangelików z Siemianowic Śląskich, który doczekał się tylko nieznacznych i punktowych odniesień w szerszych opracowaniach. Zapomniane dziedzictwo stawia autorkę w pozycji odpowiedzialności opowiedzenia historii ludzi, którzy dziś należą do ewangelickiej mniejszości wyznaniowej, jednak ich dziedzictwo na stałe stworzyło malowniczy pejzaż jednego ze śląskich miast. Na opisywany szlak dziedzictwa ewangelickiego Siemianowic Śląskich składają się między innymi neogotycki kościół, budynek domu parafialnego, cmentarz, willa Fitznera, budynki przemysłowych obiektów i historie ludzi, których pamięć jest zapisem dziedzictwa niematerialnego tej mniejszości w środowisku lokalnym miasta. Artykuł jest próbą podjęcia szerszego zagadnienia dotyczącego realnej możliwości stworzenia szlaku turystyki kulturowej związanego z opisywanym studium przypadku.
