|
Michał Suszczewicz (opracowanie)
Zarys dziejów Żagania i powiatu żagańskiego
Historia powiatu żagańskiego jest nierozerwalnie związana z jego dwoma największymi miastami: Żaganiem i Szprotawą. Ich dzieje, rozwój oraz problemy łączyły się stale i przeplatały z historią okolicznych ziem. Dlatego też autor zdecydował się poświęcić główny tok narracji dziejom obu wyżej wymienionych miast, zamieszczając przy tym wzmianki o dziejach pozostałych miejscowości, znajdujących się współcześnie w granicach powiatu żagańskiego.
Dzieje najdawniejsze
Historia stałego osadnictwa na tym terenie rozpoczyna sie już w okresie około 2 tys. lat p.n.e. Teren ten jest położony w dorzeczu Bobru, przez co znakomicie nadawał się do zakładania grodów. W ramach przeprowadzonych w tym regionie badań archeologicznych odkryto kilka grodzisk. W X wieku Geograf Bawarski podaje, że w tych okolicach wzniesiono ok. 20 grodów należących do plemienia Dziadoszan. Było to plemię słowiańskie, należące do grupy plemion lechickich. Słowianie osiedlili się na tych ziemiach w VI/VIII w. Pod koniec X w. obszar ten wszedł w skład państwa pierwszych Piastów.
Pierwsze historyczne wzmianki o terenach powiatu żagańskiego pochodzą z XI wieku, gdy cesarz niemiecki Otton III przemierzał okolice Żagania i Szprotawy zmierzając do Gniezna na słynne spotkanie z Bolesławem Chrobrym, znane jako zjazd gnieźnieński. W Iławie, obecnej dzielnicy Szprotawy, w 1000 roku doszło do powitania cesarza przez księcia Polski, późniejszego króla – Bolesława Chrobrego. Według kronik w tym miejscu przygotowano wspaniałą ucztę dla znamienitego gościa, po czym wyruszono w dalszą drogę przez Głogów do Poznania i dalej do Gniezna. Do chwili obecnej w Iławie można oglądać pomnik, który przypomina to wydarzenie.
W czasach wczesnego średniowiecza był to bardzo ważny strategicznie obszar, ze względu na ulokowane tu Wały Śląskie, które broniły granic tworzącego się państwa polskiego. Były to umocnienia trudne do sforsowania i odgrywały istotną rolę w systemie obronnym państwa piastowskiego, o czym świadczy fakt, że w XII wieku najeżdżający ziemie polskie cesarz Fryderyk Barbarossa w swoich listach skarżył się na dobrze umocnione fortyfikacje pomiędzy Bobrem a Odrą. Opisywane tereny nie były gęsto zasiedlone, główne grody na ówczesnym Śląsku znajdowały się dość daleko (Bytom Odrzański, Głogów), a w okolicach Żagania i Szprotawy dominowały wioski rolników, rybaków i myśliwych.
Okres książęcy
Istnieje legenda, według której Żagań został założony ok. 700 roku przez słowiańską księżniczkę Żagannę – mityczną córkę Wandy, a wnuczkę króla Kraka. Natomiast pierwsze pisemne wzmianki o grodach w analizowanym regionie pochodzą z początku XIII wieku. W 1202 roku wymieniono po raz pierwszy nazwę Żagań, jako siedziby kasztelana. Gród ten strzegł przeprawy na szlaku handlowym biegnącym z Halle i Lipska w kierunku Wielkopolski, był nazwany Drogą Solną, bądź niskim szlakiem. Niestety niekorzystne położenie grodu względem szlaku handlowego, zadecydowało o założeniu nowego miasta (o tej samej nazwie) kilka kilometrów na południe od poprzedniego, co nastąpiło około 1230r. Kilkanaście lat później potwierdzono ten fakt prawnie, wymieniając w dokumentach również kilka innych kasztelanii w okolicy (m. in. Bytom Odrzański, Krosno Odrzańskie czy Bolesławiec). Dopiero od 1260 roku pojawiają się źródła informujące o lokowanych miastach - Żaganiu i Szprotawie. Dokładne daty ich lokacji nie są znane. W przypadku Szprotawy był to dokument potwierdzający własność i wymiar posługi lokalnej ludności względem proboszcza rezydującego w mieście. Warto podkreślić, że oba miasta leżały wówczas w dzielnicy śląskiej (był to okres rozbicia dzielnicowego Polski), która w tym okresie ulegała rozdrobnieniu na pomniejsze księstwa, znajdujące się we władaniu poszczególnych gałęzi dynastii Piastów. I tak od 1252 roku okolice Szprotawy i Żagania zostały przyłączone do księstwa głogowskiego, rządzonego przez księcia Konrada, założyciela miasta Głogowa. Szprotawa została lokowana na prawie niemieckim, jednak w zupełnie innym miejscu niż dawny gród iławski. Na miejsce lokacji miasta przeznaczono pobliską wieś, która została rozparcelowana i przekazana do użytkowania osadnikom niemieckim. Miasto otrzymało posiadłość ziemską oraz przywileje, wśród których było m. in. prawo mili. Szprotawa szybko uniezależniła się od Żagania, ponieważ książęta nadali miastu specjalny okręg administracyjny oraz urząd kasztelana, rezydującego w miejscowym zamku. Wyżej wymienione prawo miejskie zostało prawdopodobnie skopiowane od sąsiedniego Żagania, który został lokowany wcześniej. Prawa miejskie w 1315 r. uzyskała również położona w okolicy Gozdnica.
Żagań stał się stolicą oddzielnego księstwa już w 1274 roku, w którym panował książę Przemko, syn księcia głogowskiego Konrada. Znaczenie miasta dzięki temu znacząco wzrosło, czego efektem była rozbudowa miasta w 1280 r., w kierunku wschodnim. W tej części osady ulokowano nowy plac targowy, zamek książęcy i klasztor franciszkanów. Obszar miasta został otoczony murami miejskimi, które posiadały trzy bramy wjazdowe: Szprotawską, Żarską oraz Szpitalną. Do czasów współczesnych zachowały się relikty tych murów. Ukształtowany już w XIII wieku układ zabudowy centrum miasta utrzymywał się przez kolejne stulecia bez większych zmian. Wzrastające znaczenie i rozwój gospodarczy miasta skutkował również rozwojem przedmieść ulokowanych przy głównych drogach wyjazdowych z miasta. Opisywany region był wówczas etnicznie mieszany. Niektóre źródła podają, że miejscowości położone na terenie współczesnego powiatu żagańskiego zamieszkiwała ludność łużycka i polska, a po okresie kolonizacji w XIII wieku, również ludność niemiecka. Żagań już w XIII wieku posiadał własny system miar i wag, według których były rozliczane lokalne transakcje. Mógł się również poszczycić własną mennicą, która wybijała srebrne monety. W 1284 roku do miasta przeniesiono klasztor augustianów z pobliskiego Nowogrodu Bobrzańskiego, któremu pod koniec wieku książę przekazał swój stary zamek. W 1300 roku miasto posiadało własną komorę celną, a kilka lat później poświadczony został fakt urzędowania władz miejskich, których głównymi organami były: rada miejska i burmistrz.
Jednocześnie wzrastało znaczenie pobliskiej Szprotawy, która po uzyskaniu praw miejskich w pewnym stopniu uniezależniła się od Żagania. Dotyczyło to m.in. systemu miar i wag stosowanych w mieście, które po przywilejach księcia został uniezależniony od tych stosowanych w ówczesnym Żaganiu. Miasto stawało się ważnym ośrodkiem handlu, co prawda głównie lokalnego, ze względu na brak spławnej rzeki.
Początek XIV wieku był dość burzliwy dla księstwa żagańskiego, ze względu na przejściowe osłabienie władzy książęcej. Na drogach pojawili się rozbójnicy, który napadali na karawany kupieckie. Z tego powodu zwołano specjalny zjazd do Głogowa w 1309 roku, który miał na celu zorganizowanie zwalczania rozbojów na drogach księstwa. Wśród miast śląskich, których przedstawiciele podpisali dokument zobowiązujący do ścigania i karania przestępstw były również Szprotawa i Żagań. Oprócz bandytyzmu, księstwo trapiły również problemy finansowe, dlatego też książęta żagańscy oddali Szprotawę w zastaw lokalnym rycerzom. Do najbardziej znaczących z nich należał Henryk von Biberstein, który za pozwoleniem biskupa wrocławskiego przeniósł zakon magdalenek z Bytomia Odrzańskiego do Szprotawy. W 1312 roku księstwo głogowskie zostało podzielone po raz kolejny. Wtedy to Żagań wraz z okolicznymi ziemiami przejął książę Henryk, który utworzył nowe księstwo ze stolicą w wymienionym mieście. Ze względu na coraz większe osłabienie pozycji politycznej Piastów Śląskich następowało stopniowe uzależnianie kolejnych księstw od Korony Czeskiej. Książę Henryk żagański złożył hołd królowi Czech Janowi Luksemburskiemu w 1329 roku. Roszady związane z dalszymi podziałami księstwa trwały przez cały wiek XIV. Wtedy powstały kolejne odrębne księstwa, m.in. władztwo ze stolicą w Kożuchowie. Liczne konflikty pomiędzy książętami powodowały częste zmiany granic księstw, co dotyczyło także Żagania i Szprotawy, które zostały rozdzielone granicami – Szprotawę przyłączono do księstwa głogowskiego. Mimo tych politycznych zawirowań, oba miasta znakomicie się rozwijały. Na początku XV wieku, Szprotawa uzyskała prawo bicia halerzy, podobnie jak Żagań i pobliski Kożuchów. Miasto dokonało również rozbudowy swojego głównego kościoła na początku XV wieku. Dodatkowo zyskało nowe ziemie, poprzez wykupienie prawa własności okolicznych wsi.
Księstwo żagańskie formalnie uniezależniło się od Głogowa dopiero w 1413 roku, gdy Jan I Żagański odłączył te ziemie od reszty księstwa głogowskiego. Kilka lat później miasta księstwa głogowskiego zawarły umowę, dotyczącą obrony przed wrogiem zewnętrznym. W latach 20. i 30. XV w. na teren Dolnego Śląska wdzierały się z Czech oddziały husyckie, które powodowały spustoszenia w wielu miastach i wioskach regionu (było to skutkiem wojen husyckich). Wówczas książęta głogowski i żagański sprzymierzyli się, w celu obrony swoich ziem przed najazdem. Mimo to, w 1427 roku Żagań został zajęty przez husytów, a tamtejsza cenna biblioteka zakonu augustianów zniszczona. Szprotawa w tym okresie została zastawiona na krótko księciu Janowi z Żagania, przez co oba miasta znalazły się pod panowaniem jednego władcy. Wkrótce spory związane z wyborem króla czeskiego po wojnach husyckich, doprowadziły do konfliktu na tym tle pomiędzy Czechami, a będącymi ich lennami księstwami śląskimi. Te ostatnie opowiedziały się za wyborem króla Węgier Macieja Korwina, natomiast Czesi wybrali ostatecznie Jerzego z Podiebradów, zwolennika husytyzmu. W wyniku wojny zwierzchnikiem Śląska został król Maciej Korwin, a lokalni książęta, w tym również żagański i głogowski złożyli mu hołd. Po śmierci Jana I żagańskiego, jego synowie spierali się o dziedzictwo po ojcu. Jan II, (sojusznik wyżej wymienionego króla Jerzego z Podiebradów), zaatakował wówczas Wrocław i jego okolice, które dotkliwie spustoszył. Papież w tym okresie nałożył interdykt na księcia i księstwo żagańskie. Jego brat Baltazar, który popierał przeciwne stronnictwo, wraz z pomocą wojsk z księcia głogowskiego, zdobył zamek żagański i odzyskał kontrolę nad księstwem w 1462 roku. Po niespełna dziesięciu latach Jan II ukrywający się w Przewozie, najechał Żagań i po oblężeniu miasta zdobył je. Uwięził brata, który niedługo potem zmarł. Jan II zorganizował wyprawę zbrojną na Polskę we współpracy z Maciejem Korwinem w 1472 roku. W tym samym roku sprzedał księstwo żagańskie dynastii Wettinów z Saksonii. Dzięki temu pomiędzy Szprotawą a Żaganiem została ustanowiona granica państwowa, pomiędzy czeskim Śląskiem a Saksonią.
W księstwie głogowskim w tym okresie wybuchła wojna o sukcesję, po zgonie księcia Henryka.Wśród pretendentów do objęcia tego stanowiska był król Maciej Korwin, Władysław - król Czech, Kurfürst brandenburski oraz wspomniany Jan II. Wojska Jana II w 1476 roku oblegały Szprotawę, którą po dwóch dniach zdobyto. Wiele sąsiednich miast poddało się Janowi, jednak działania wojenne trwały przez kolejne kilka lat. W 1481 roku Jan II, który został formalnie księciem głogowskim, nadał Szprotawie liczne przywileje wraz z potwierdzeniem już otrzymanych. Niestety po kolejnej wojnie w 1488 roku, władca ten został pozbawiony wszelkich ziem i tytułu księcia głogowskiego. Szprotawa dostała się pod bezpośrednie panowanie króla Macieja Korwina. Ostatni piastowski książę Głogowa i Szprotawy zmarł w 1504 roku. Po krótkim panowaniu nad tymi ziemiami króla Węgier, który zmarł w 1490 roku. władzę nad księstwem głogowskim, wraz ze Szprotawą objął król Władysław Jagiellończyk.
Okres sasko-jagielloński
Żagań w czasie wojen o sukcesję książęcą w sąsiednim Głogowie, był nękany dwukrotnie przez epidemie dżumy i liczne pożary, które trawiły znaczną część zabudowy miejskiej. Po oblężeniu księcia Jana i pożarach, miasto szybko podniosło się z ruin. Na początku XVI wiek w mieście wybuchła największa w jego historii epidemia dżumy, która pochłonęła około 1500 ofiar, co było, biorąc od uwagę ówczesne zaludnienie liczbą ogromną.
Wraz ze śmiercią ostatniego z Jagiellonów na tronie czeskim – Ludwika w 1526r., władzę w państwie i w księstwie głogowskim przejęli Habsburgowie.
W tym okresie do Żagania i okolicznych ziem dotarła reformacja. Pierwsi kaznodzieje ewangeliccy pojawili się w mieście już w 1524 roku, jednak 14 lat później właściciel miasta i ziem księstwa żagańskiego, wydał zakaz głoszenia kazań przez kaznodziejów luterańskich. Podobne problemy, wiążące się z rozwojem reformacji miały miejsce w Szprotawie. Miejscowy proboszcz, dawny opat augustiański z Żagania, przyłączył się do nowego ruchu religijnego. Po kilku latach został wypędzony przez urzędników cesarskich.
W Żaganiu i Szprotawie nadal znaczącą rolę odgrywał kościół katolicki, z racji wyznania właścicieli miasta oraz silnej pozycji klasztorów. W Żaganiu były to klasztory franciszkański oraz augustiański, a w Szprotawie - sióstr magdalenek. Sytuacja wyznaniowa diametralnie zmieniła się po objęciu władztwa żagańskiego przez Heinricha von Sachsen w 1539 roku. W tymże roku książę przekazał luteranom kościół parafialny, co oznaczało wyraźną zmianą polityki wyznaniowej w mieście. W tym samym roku Żagań opuścili franciszkanie. Reformacja przyniosła ze sobą wiele zmian (tak jak gdzie indziej), m.in. usunięto wiele ołtarzy z miejscowych kościołów klasztornych. Zmieniły się również miejsca pochówków. Na dotychczasowym cmentarzu przy Bramie Szpitalnej, odtąd chowano ewangelików. Pogrzeby katolickie zostały przeniesione na nowy cmentarz znajdujący się przy kościele p.w. NMP. Klasztor i kościół pofranciszkański przekazano na rzecz gminy ewangelickiej.
Okres habsburski
Kolejne lata przyniosły dalsze zmiany dla ziemi żagańskiej. Od 1549 roku dotychczasowi władcy - książęta Saksonii odstąpili Habsburgom księstwo żagańskie w zamian na tereny na pograniczu Saksonii. Odtąd Żagań znalazł się pod bezpośrednim Habsburgów. Jednak później miasto z księstwem było wielokrotne przekazywanie przez nich pod zastaw na rzecz m. in. margrabiów brandenburskich, czy przedstawicieli rodu von Promnitz ze znakomitym Balthasarem, biskupem wrocławskim na czele.
W Szprotawie konflikt wyznaniowy narastał. Katoliccy zarządcy księstwa, nie pozwalali na przejęcie przez ewangelików kościoła parafialnego. Następnie objęcie zastawionego księstwa przez Hieronima von Bibersteina, zmieniło tą sytuację. Zatrudniono wtedy kaznodzieję z Wittenbergii oraz przekazano mu w użytkowanie kościół św. Jerzego w pobliżu Bramy głogowskiej. Dopiero w 1565 roku doszło do ugody pomiędzy obiema wyznaniami w mieście. Dzięki niej obie społeczności mogły korzystać z kościoła parafialnego w wyznaczonych godzinach i dniach.
Rok 1601 przyniósł Żaganiowi ponowne bezpośrednie władanie Habsburgów. W XVI wieku w mieście powstał wodociąg miejski oraz uruchomiono pierwszy młyn prochowy. Pod koniec XVI wieku, w 1598 roku z inicjatywy opata augustiańskiego Jakoba II Liebiega wzniesiono Kaplicę Grobu Bożego, wzorowaną na kaplicy z Görlitz. Ta z kolei, również była kopią oryginalnej, znajdującej się w Ziemi Świętej.
Po wielu latach współistnienia obu wyznań na terenie miasta, cesarz Rudolf Habsburg wydał dekret, w którym zrównał wyznawców obu religii (ewangelickiej i katolickiej) w prawach. Niedługo potem wybuchła wojna trzydziestoletnia (1618-1648), która wyniszczyła wiele miast i spowodowała zapaść gospodarczą na Śląsku. Także w Żaganiu nastał okres walka pomiędzy wyznawcami katolicyzmu i luteranizmu o kościół parafialny, który przechodził wówczas z rąk do rąk.
W tym okresie w Szprotawie kilkukrotnie stacjonowały wojska różnych stron konfliktu. Początkowo były to regimenty cesarskie, później pojawiają się kozacy. Za każdym razem miasto musiało wypłacać ogromne kontrybucje. W 1627 roku przez te strony przeszła ogromna armia znanego wodza cesarskiego Wallensteina, kierująca się w stronę Cottbus. Liczne podatki, kontrybucje i grabieże rujnowały miasto, które nie miało już środków by płacić władcy należne podatki. Wskutek zniszczeń wojennych i upadku gospodarki wielu mieszkańców miasta migrowało w bezpieczniejsze rejony Saksonii, bądź do Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Niektóre z miast, jak Gozdnica zostały pozbawione praw miejskich. Okolice Szprotawy wielokrotnie były łupione przez wojska różnych stron. Koszty wojny dla budżetu miasta oszacowano na 400 tys. talarów, co było wówczas sumą ogromną.
Żagań w czasie wojny trzydziestoletniej został odkupiony od cesarza przez Albrechta von Wallensteina (w 1627 roku). Wódz ten, którego armia niedawno rujnowała te ziemie, teraz przyczynił się do ich odbudowy i rozwoju. W Żaganiu powstał nowy zamek, który Wallenstein postanowił wznieść na ruinach dotychczasowego zamku książęcego. Miasto zamieszkiwało wtedy 4000 osób. Na krótki okres osiedlił się tu znany astronom Johannes Kepler, który przybył na zaproszenie Wallensteina. Nowy pan miasta założył również własną mennicę, powstała nowa drukarnia. W mieście pojawili się jezuici, którzy przejęli z rąk ewangelików dawny klasztor pofranciszkański. Albrecht von Wallenstein zginął w 1634 roku (zamordowany na rozkaz cesarza, przeciw któremu zaczął spiskować), a księstwo żagańskie znów trafiło pod bezpośrednie panowanie Habsburgów. Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej katolicyzm z powrotem zaczął dominować na tych ziemiach. W Szprotawie kościół parafialny został oddany społeczności katolickiej. Zmienił się układ sił w radzie księstwa głogowskiego, dotychczas w większości zajmowanej przez protestantów. W 1655 roku powstało kolegium jezuickie, a nieco później również seminarium tegoż zakonu, w miejscu dawnego klasztoru franciszkanów.
W 1667 roku nowy właściciel Żagania, Vaclav Eugenius von Lobkovitz, którego potomkowie będą rządzić miastem przez kolejne stulecie, ogłosił edykt skierowany przeciwko protestantom. Rok później utracili oni wszystkie świątynie w regionie, co dotyczyło również dotyczy okolic Szprotawy. Odtąd najbliższy kościół ewangelicki znajdował się aż w Głogowie. Von Lobkovitz wznowił także budowę niedokończonego zamku, którego otwarcie następuje w 1693 roku. W międzyczasie, w 1679 r. powstało w okolicy nowe miasto - Iłowa, które było własnością rodu Promnitzów, podobnie jak okoliczne ziemie. Sytuacja wyznaniowa nieco zmieniła się w czasie III wojny północnej 1700-1721 (która toczyła się m.in. na terytorium sąsiedniej Polski i Saksonii), gdy to cesarz Józef I Habsburg zgodził się na budowę sześciu nowych kościołów ewangelickich na terenie Śląska (tzw. Kościołów Łaski). Jeden z nich został wzniesiony w Żaganiu, co oznaczało znaczącą poprawę sytuacji wyznaniowej ewangelików w regionie. Odtąd na nabożeństwa do miasta przybywali ewangelicy z 80 gmin z terenu całego księstwa. Miasto w 1730 roku nawiedził ogromy pożar, który strawił większość zabudowy miasta. Wiele budynków odbudowywanych w tym okresie zyskało elewacje barokowe.
Okres pruski
W 1742 roku księstwo żagańskie wraz z większą częścią Śląska zostało włączone do Prus. W pobliskiej Szprotawie ulokowany został w 1740 r. polowy komisariat, który był pierwotną instytucją administrującą Śląskiem. Właściciel Żagania Ferdinand Josef von Lobkovitz złożył hołd królowi pruskiemu. W Szprotawie została wybrana nowa rada miejska, która składała się wyłącznie z osób wyznania ewangelickiego. Kamera głogowska zgodziła się na budowę nowego kościoła ewangelickiego w mieście, który powstał w miejscu dawnego zamku książęcego. W 1741 roku zmieniono podział administracyjny na Śląsku. Tereny wokół Żagania i Szprotawy przejęła nowoutworzona Kamera Dominalno-Wojenna w Głogowie. Na jej terenie stworzono 48 powiatów. Wśród nich powstały odrębne powiaty żagański oraz szprotawski.
Żagań i jego okolice, podobnie jak cały Śląsk dotknęła wojna siedmioletnia (1756-63), która przyniosła ze sobą zniszczenia i ubytek ludności. W 1756 roku w mieście żyło nieco ponad 2800 mieszkańców, natomiast po wojnie 7-letniej, ich liczba spadła do niecałych 2500. Przez ten rejon wielokrotnie przemieszczały się walczące ze sobą wojska pruskie, austriackie i rosyjskie, grabiąc i pustosząc okolice. Na mocy pokoju w Hubertusburgu w 1763r. Prusy zatrzymały zajętą uprzednio przez siebie część Śląska, wraz z dawnym księstwem żagańskim. Opat augustiański w Żaganiu Johann Ignatz von Felbieger zapisał się znacząco w historii miasta, dokonując reformy szkolnictwa katolickiego w Żaganiu od 1765 roku. Wspomniany opat założył m.in. seminarium dla kształcenia nauczycieli, katechetów, dyrektorów szkół. Powstała również drukarnia. Podręczniki autorstwa opata cieszyły się znakomitą renomą, nie tylko w Prusach, ale również w Austrii, Rzeczypospolitej czy Rosji. Po kasacji jezuitów ich kolegium zostało przekształcone w Gimnazjum Królewskie, kontynuujące dzieło edukacji lokalnej młodzieży (zwłaszcza z wyższych warstw społecznych). Dzięki założonemu przez opata Felbiegera obserwatorium astronomicznemu, w Żaganiu powstała jedna ze stacji pierwszej na świecie sieci meteorologicznej.
W 1786 ostatni z właścicieli księstwa żagańskiego z rodu von Lobkovitz, Joseph Franz Maximilian Ferdynand Carl odsprzedał Żagań wraz otaczającym go księstwem Piotrowi Bironowi, księciu kurlandzkiemu. Ten od króla Fryderyka II otrzymał prawo dziedziczenia swoich dóbr w linii żeńskiej, ze względu na brak męskiego potomka. Na stałe w Żaganiu rodzina Bironów osiedla się w 1795 roku. Za ich panowania powstało wiele nowych budowli, m. in. pałac księżnej kurlandzkiej znajdujący się na Nowym Rynku (obecnie Urząd Miejski), odnawiany i modernizowany był park, powstała nowa oranżeria. W 1800 r. zmarł Piotr Biron. W tym samym roku zaczęła wychodzić nowa gazeta Saganer Wochenblatt, która stała się podstawą wydawanego od 1903 roku Schelsiche Allegemeine Zeitung.
Na początku XIX wieku, Żagań był niewątpliwie ważnym ośrodkiem oświaty na Dolnym Śląsku. W mieście istniały już Gimnazjum Królewskie, a nowo założone w 1801 roku seminarium kształciło nauczycieli z całego regionu. Na przełom XVIII i XIX wieku przypadają również początki industrializacji tego regionu. Powstały wówczas pierwsze piece hutnicze w Przemkowie i Małomicach.
W latach 1806-1807 i 1813 przez Śląsk, a więc i Żagań wraz z okolicami, przetoczyły się wojny napoleońskie.
W tym okresie, w 1810 roku, podobnie jak w całych Prusach, dokonano kasaty miejscowych klasztorów. W Żaganiu zamknięto klasztor augustianów istniejący tu od XIII wieku. Podobnie działo się także w Szprotawie, gdzie zamknięto istniejący od XIV w. klasztor magdalenek. W czasie wojen napoleońskich w Żaganiu przebywał Henrie Beyle (Stendhal), francuski pisarz romantyczny. Po wojnach napoleońskich miasto ponownie mogło spokojnie się rozwijać, ponieważ przez ponad wiek, nie było nękane przez żadne działania wojenne. Liczba ludności Żagania gwałtownie wzrastała, na początku XIX w. wynosiła 4600 mieszkańców, natomiast pod koniec wieku – już ponad 13 tysięcy.
Po śmierci Piotra Birona miastem i księstwem władały jego córki. Następnie ich mariaże spowodowały że księstwo przejmowały rody m. in. Hohenzollern-Hechingen, czy nawet Talleyrand-Perigord. Najznamienitsza z tego ostatniego rodu, Dorota de Talleyrand-Perigord zapisała się znacząco w historii miasta. To właśnie ta księżna (której stryjecznym teściem był Charles de Talleyrand-Perigord - minister spraw zagranicznych napoleońskiej Francji) zmodernizowała żagańską rezydencję. Księżna Dorota posiadała w swojej kolekcji wiele obrazów autorstwa m. in Rubensa, Velazqueza, van Dycka czy Bacciarellego. Na jej dwór przybywały znakomite osobistości ówczesnego świata nauki i sztuki, tacy jak Aleksander von Humboldt, Ferenz Liszt, późniejszy cesarz Wilhelm I, książę Hermann von Pückler-Muskau. Te wizyty podkreślały znaczenie miasta i jego właścicieli.
Szprotawa w XIX wieku utraciła przywileje, nadane jej przez dawnych władców. Jednakże jego sytuacja gospodarcza, w znacznej mierze za sprawą dobrego zarządzania miastem przez burmistrza von Wiese, znacząco się poprawiła. Mury miejskie w dużej części zostały usunięte, ze względu na rozbudowę miasta, w którym wzniesiono również nowe budynki użyteczności publicznej: pocztę, gazownię miejską czy łaźnię. W pobliskiej Iłowej ulokowano hutę żelaza.
Żagań został połączony linią kolejową z Głogowem przez Szprotawę już w 1846 roku. Miasto stało się ważnym ośrodkiem lokalnym, ze względu na liczne inwestycje poczynione tu w ciągu XIX wieku. Wtedy to na terenie miasta powstały: szpital, koszary, nowy cmentarz ewangelicki, czy synagoga. Ulice miasta od 1863 r. rozświetlały latarnie gazowe. Dworzec kolejowy w Żaganiu zyskiwał nowe połączenia: z Żarami (1871), Legnicą (1875), Nową Solą (1890), Zebrzydową (1905). Unowocześniono także wodociągi oraz oddano do użytku kanalizację. Miasto posiadało również własne muzeum.
Na jednym ze wzgórz znajdujących się w północnej części miasta, w 1909 roku wybudowano Wieżę Bismarcka. Była to wieża ciśnień, która zaopatrywała miasto w wodę. To miejsce spełniało również funkcję miejsca widokowego na miasto i okolicę. Budowla istnieje do chwili obecnej (jakkolwiek jej stan wymaga gruntownego remontu).
Na początku XX wieku w Szprotawa miała nieco poniżej 8 tys. mieszkańców. W mieście znajdował się znaczący garnizon wojskowy, wraz z dużym lazaretem. Teren powiatu szprotawskiego był dobrze uprzemysłowiony, z ośrodkami takimi jak Przemków, Leszno Górne czy Małomice. W samym mieście funkcjonowała huta Wilhelma, która zaopatrywała zakłady w Zielonej Górze. Później, w czasie II wojny światowej, szprotawska huta produkowała również kadłuby do łodzi podwodnych, montowanych w zielonogórskich zakładach Beuchelta.
W tym okresie dawne konflikty na tle wyznaniowym należały już w zasadzie do przeszłości.
Okres pierwszej wojny światowej dla ziem dawnego księstwa żagańskiego, pomimo braku zniszczeń – działania wojenne toczyły się z dala od tych ziem, był trudny, podobnie jak w całym Cesarstwie Niemieckim. Pojawiły się trudności finansowe, związane z ogromnymi kosztami wojny. Tutejszą ludność objęła wojenna mobilizacja, kolejne roczniki mężczyzn były powoływane do wojska. W miarę przedłużania się wojny w regionie zaczął narastać problem z zaopatrzeniem w żywność i inne artykuły. Taka sytuacja szybko zmusiła władze do wprowadzenia i stosowania systemu racjonowania. Wprowadzono zatem kartki na chleb, cukier, mięso, a także na inne dobra. Wojenne wyrzeczenia stawały się coraz bardziej dotkliwe dla ludności regionu, z czasem zaczęło brakować wielu produktów nawet w ilości racjonowanej. Pogarszające się warunki życia oraz rosnąca liczba ofiar wojny przyczyniały się do pogorszenia nastrojów wśród ludności. I wojna światowa zakończyła się w 1918r. klęską i upadkiem Cesarstwa Niemieckiego. Przełom lat 1918 – 1919 przyniósł na terenie całych Niemiec wrzenie rewolucyjne i chaos polityczny. Następnie nastały czasy republiki weimarskiej, a od 1933r – totalitarnej III Rzeszy.
W czasie I wojny światowej, w zachodniej części Żagania założono obóz jeniecki dla żołnierzy rosyjskich. Podobny obóz znajdował się również w Szprotawie. Następnie więziono w nim m. in. żołnierzy powstania wielkopolskiego.
W okresie międzywojennym do Szprotawy włączono Iławę, będącą dotychczas samodzielną miejscowością, co nastąpiło w 1925 roku. Dzięki temu Szprotawa stała się miastem średnim z liczbą ludności wynoszącą nieco ponad 10 tys. mieszkańców.
Wówczas Żagań i Szprotawa po kilku wiekach znów znalazły się w jednej jednostce administracyjnej. W 1932 roku odgórnie połączono powiaty szprotawski i żagański, tworząc nowy powiat szprotawski z siedzibą w Żaganiu i Szprotawie. Jednak wraz z upływem czasu kolejne wydziały urzędu powiatowego przenoszono do Żagania. Czasy nazistowskie (po dojściu Hitlera do władzy w Niemczech w 1933r.) zaznaczyły się również tutaj inwestycjami o charakterze militarnym. W zachodniej części Żagania ulokowano nowe koszary dla wojsk pancernych (użytkowane do chwili obecnej przez oddziały pancerne Wojska Polskiego). Na północ od Żagania i na wschód od Szprotawy ulokowano lotniska wojskowe. W 1935 roku ówcześni właściciele pałacu i miana książąt żagańskich z rodu Talleyrand-Perigord, zostali pozbawieni tytułu. Ostatni książę żagański Boson II de Talleyrand-Perigord został uznany przez władze nazistowskie za wroga państwa i pozbawiony obywatelstwa niemieckiego. Lata 1933-39 to także dla Żagania i jego okolic czas budowy nowego, totalitarnego porządku: robót publicznych, monopolizacji władzy przez partię NSDAP, zbrojeń (o czym wspomniano powyżej) oraz prześladowania osób i ugrupowań opozycyjnych dla nowego reżimu, jak również Żydów. Podobnie jak w innych miastach III Rzeszy, w czasie nocy kryształowej zniszczona zostaje żagańska synagoga i inne miejsca związane z lokalną społecznością żydowską.
Na początku II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, ze szprotawskiego lotniska startowały myśliwce, uczestniczące w napadzie Niemiec na Polskę. W czasie tej wojny w okolicy Żagania znajdował się duży obóz jeniecki – Stalag VIII C dla żołnierzy i podoficerów alianckich. Pod koniec 1940 roku, w obozie tym było więzionych 45 tys. jeńców. W 1942 roku utworzono obóz Luft 3 dla oficerów alianckiego lotnictwa. Ludność Żagania w czasie wojny osiągnęła 23 tys. mieszkańców, a pobliska Szprotawa połowę tej liczby. W 1944 roku w żagańskim obozie miała miejsce spektakularna ucieczka jeńców – oficerów lotnictwa. To wydarzenie doczekało się kilku ekranizacji. Na podstawie wydarzeń żagańskiej ucieczki powstały dwa filmy z 1963 i 1988 roku p.t. "Wielka Ucieczka" oraz ,,Wielka ucieczka II" z wieloma sławami amerykańskiego kina jak Steve McQueen'em czy Christopherem Reeve'em.
Niecały rok później w dniu 16.02 1945 roku, miasto po ciężkich walkach zdobyła Armia Czerwona. W wyniku wielodniowych walk i ostrzału artyleryjskiego miasta, wiele budynków uległo zniszczeniu. Do zrujnowania miasta przyczyniły się także podpalenia dokonywane już po jego zdobyciu przez czerwonoarmistów.
Okres powojenny i współczesny
Wkrótce po zakończeniu działań wojennych na ziemi żagańskiej zaczęła powstawać polska administracja. Na mocy postanowień konferencji w Poczdamie w lipcu 1945r. tereny te zostały przyłączone do Polski, jako część Ziem Zachodnich (Ziem Odzyskanych). Odtąd niemiecki Sagan stał się Żeganiem powoli zasiedlanym, pomimo zniszczeń przez osadników z przedwojennej Polski (nazwa została nadana tymczasowo, po czym zmieniono ją na współczesną - Żagań). Dotychczasowa ludność została prawie w całości wysiedlona do Niemiec.. Pierwszy pociąg osobowy z Wrocławia do Żagania przybył już w lipcu 1945 roku. W Żaganiu utworzono poddyrekcję PKP dla Ziem Odzyskanych. W zabytkowym zamku tuż po wojnie znajdował się magazyn łupów żołnierzy radzieckich („trofiejnych”). W 1948 roku zamek przejęło Starostwo Powiatowe.
Szprotawa w przeciwieństwie do Żagania, została zajęta przez Rosjan w lutym 1945r. bez walki, wraz z pobliskim lotniskiem. W mieście dość późno, bo dopiero w maju 1945 roku, ze względu na oblężenie Głogowa, przybyli pierwsi polscy osadnicy z Leszna. Miasto stało się na nowo stolicą powiatu szprotawskiego w województwie wrocławskim. Przybywający osiedleńcy na nowo zagospodarowali miasto opuszczone przez Niemców, którzy uciekli przed zbliżającym się frontem w 1945r., lub zostali później wysiedleni. W Szprotawie i powiecie ulokowano również nieco ponad 1500 Łemków wysiedlonych z okolic Gorlic i Nowego Sącza w ramach akcji ,,Wisła" w 1947r..
Pierwsze zakłady pracy w mieście zostały uruchomione w sierpniu 1945 roku.
Obecny wygląd najstarszej części Żagania to pozostałości po zniszczeniach 1945 roku. Dawne budynki w centrum zastąpiono bezstylowymi blokami, co znacząco zmieniło na niekorzyść wygląd zabytkowego Starego Miasta. Podobny los spotkał Stare Miasto w Szprotawie, ze względu na zniszczenia sięgające 50% stanu przedwojennego.
W następnych latach w Żaganiu odbudowywano zakłady przemysłowe, uruchamiano także szkoły i inne instytucje użyteczności publicznej. Jednak równolegle, podobnie zresztą jak w wielu innych miejscach na Ziemiach Odzyskanych, dokonywano rozbiórki wielu zachowanych budowli dawnego Żagania. Między innymi wyburzono dawny tzw. Kościół Łaski w 1965 roku. Ze świątyni tej pozostawiono jedynie wieżę, którą w XXI wieku przekształcono w wieżę widokową. Liczba ludności długo nie przekraczała połowy stanu przedwojennego. W 1950 roku Żagań liczył niecałe 10 tys. mieszkańców.
W 1950 roku powiaty żagański i szprotawski zostały włączone do nowo utworzonego województwa zielonogórskiego. Na terenach wiejskich przystąpiono do tworzenia spółdzielni produkcyjnych, tzw. PGR-ów, zastępujących gospodarowanie ziemią przez indywidualnych rolników.
W okolicach Żagania i Szprotawy od zakończenia wojny stacjonowały wojska radzieckie, które rozbudowywały pozostawione przez Niemców lotniska. Inwestowano zarówno w nowe budynki socjalne oraz infrastrukturalne, jak również w obiekty obronne. W okolicach Wiechlic ulokowano masywne bunkry, wewnątrz których mogły być składowane rakiety z głowicami jądrowymi.
Na miejscu dawnego obozu jenieckiego w Żaganiu powstało w 1971 roku Muzeum Martyrologii Alianckich Jeńców Wojennych, upamiętniające ich pobyt w mieście w czasie wojny. Ponadto te strony posłużyły jako plan filmowy dla serialu "Czterej Pancerni i Pies", który kręcono pod koniec lat 60. XX wieku.
W okolicach Żagania i Szprotawy w czasach PRL rozbudowano znacząco przemysł. Dzięki temu miejscowości takie jak Małomice czy Gozdnica mogły uzyskać prawa miejskie. W latach 60. XX w. Szprotawa znacząco przewyższała liczbą ludności pobliski Głogów.
Na przełomie 1975 i 1976 roku dokonano kolejnej reformy administracyjnej. Zlikwidowano powiaty oraz zwiększono dotychczasową liczbę województw. Znajdujący się w powiecie szprotawskim Przemków, został włączony do województwa legnickiego. Pozostałe gminy likwidowanych powiatów szprotawskiego i żagańskiego pozostały w województwie zielonogórskim.
Dopiero w latach 80. XX w. Żagań przekroczył przedwojenną liczbę ludności. W 1987 roku zamieszkiwało go już 27 tys. mieszkańców. Szprotawa natomiast najwyższą liczbę ludności zanotowała w 1995 roku, kiedy zamieszkiwało ją nieco poniżej 13,5 tys. mieszkańców.
Początek lat 90. XX wieku przyniósł znaczące zmiany w regionie, wraz z upadkiem komunizmu w Polsce i transformacją gospodarczą. Likwidacji uległo wiele zakładów przemysłowych, zwłaszcza w okolicach Szprotawy. W 1992 roku okoliczne lotniska w Żaganiu (obecne Tomaszowo) oraz Szprotawie (obecne Wiechlice-Osiedle) opuściły jednostki radzieckie stacjonujące tam od 1945 roku. Odtąd władze miasta zagospodarowują tereny pozostawione przez Rosjan, dla celów cywilnych.
Żagań jako jedno z 6 miast w kraju został objęty rządowym programem ratowania miast historycznych w 1996 roku. Dzięki temu wiele lokalnych zabytków zostało odnowionych, a uwieńczeniem tego procesu było nadanie przez Prezydenta RP tytułu Pomnika Historii dawnemu klasztorowi poaugustiańskiemu w 2011 roku.
Wraz ze zmianą administracyjną w 1999 roku, Żagań został się miastem powiatowym w południowej części województwa lubuskiego. Powiat żagański obejmuje 9 gmin: miejską i wiejską Żagań, Brzeźnica, Gozdnica, Iłowa, Małomice, Niegosławice, Szprotawa, Wymiarki. Pomimo istnienia przed 1975 rokiem powiatu szprotawskiego, nie udało się powołać go ponownie. Wiązało się to z brakiem poparcia sąsiednich gmin, z których tylko Małomice poparły Szprotawę w sprawie utworzenia powiatu.
Oba miasta hucznie świętowały swoje rocznice powstania. Żagań w 2002 roku, na 800-lecie, a Szprotawa w 2010 na 750-lecie założenia miasta.
Tekst opracowano na podstawie:
• Adamek K., Świątek M. R., 2002, Żagań znany i nieznany, Rada i Zarząd miasta Żagania; Żagań;
• Pawlikowska B. i in., 2009, Powiat Żagański. Książęca kraina, PLAN Jelenia Góra- Żagań;
• Boryna M., 2000, Sensacje Ziemi Szprotawskiej, Eurodruk, Zielona Góra;
• Matuszkiewicz F., Szczegóła H., 2010, Historia Szprotawy, Urząd Miejski w Szprotawie, Szprotawa;
• Pozaroszczyk M., Siwicki M., Syrycki M., 2010, Ziemia Szprotawska. Historia i
ludzie, Kancelaria Radcy Prawnego Kazimierza Pańtaka, Zielona Góra;
• www.szprotawa.pl
• www.gozdnica.pl
|
