|
Agnieszka Lisowska
Dzień I: Odkrywając tajemnice Kamiennej Góry
Do Kamiennej Góry najlepiej dojechać autobusem PKS, który kończy swoją podróż na Dworcu Autobusowym (A)
w centrum miasta. Stamtąd przybywający do miasta turyści mają już bardzo blisko do średniowiecznej starówki.
Spacer warto rozpocząć od najbardziej reprezentacyjnego z miejsc każdego średniowiecznego miasta czyli
od RatuszaMiejskiego (B), którego historia sięga XVI wieku, kiedy to wysoki na 136 stóp
budynek został wybudowany na miejskim rynku. Wielka wartość zabytkowa budowli sprawia, że jest to nieodłączny
element w planie zwiedzania miasta, szczególnie dla tych, którzy chcieliby zapoznać się z jego walorami
kulturowymi. Niestety w wyniku pożaru, który strawił prawie całe miasto również i ten budynek został
doszczętnie zniszczony. Dzięki zachowanym projektom udało się odbudować budynek ratusza w podobnej formie
w 1660 r. Także i ta budowla nie przetrwała do czasów współczesnych. Otóż w 1831r. zawaliła się wieża
ratusza (42 m), a pozostała część użytkowana dotrwała jedynie do 1873r., kiedy to gmach całkowicie wyburzono
i wybudowano miejską promenadę. Do czasu budowy nowego ratusza magistrat znajdował się w kamieniczce,
która zresztą zachowała się do dnia dzisiejszego przy ul. Karola Miarki 25. Nowy Ratusz projektu wrocławskich
architektów Gatze i Böttchera ukończono ostateczne w 1905 r. Jednak gmach nie stanął na miejscu historycznego
budynku, a na placu powstałym po wyburzeniu w 1837 r. Bramy Górnej. Nowy budynek Ratusza to gmach wybudowany
w stylu neorenesansowym, a jego fasada składa się z trzech brył: niższej, która zwrócona jest do placu
elewacją boczną, wyższej - zwróconej ścianą szczytową oraz wieży znajdującej się pomiędzy dwiema wcześniej
wymienionymi bryłami. Na wieży znajduje się płytki wykusz, na którym zostały umieszczone lata upamiętniające
okres budowy gmachu "1904-1905". Ponadto na wykuszu elewacji można dostrzec cztery płaskorzeźby, które
przedstawiają najważniejsze rzemiosła funkcjonujące w średniowiecznej Kamiennej Górze, a w późniejszym
okresie także gałęzie przemysłu: piwowarstwo, przędzalnictwo, tkactwo, obuwnictwo. Warto zwrócić uwagę
także na długi fryz, który obrazuje obronę Kamiennej Góry podczas najazdu husytów.
RYNEK (C)
Rynek - jedno z najważniejszych miejsc w średniowiecznym mieście. To tutaj jego mieszkańcy spotykali
się zaopatrując się w najpotrzebniejsze artykuły żywnościowe i inne. Kamiennogórski rynek to szczególne
miejsce, bowiem otoczony jest kamieniczkami wybudowanymi w stylu barkowym z XVII - XVIII wieku. Jednak
obecna zabudowa pochodzi de facto z przełomu XVIII i XIX wieku, z uwagi na zniszczenia jakim ulegały
kamieniczki w wyniku różnych kataklizmów nawiedzających miasto, a także dlatego, że ze względu na zły
stan techniczny stare budynki były sukcesywnie wyburzane. Do dziś zachowało się zaledwie kilka kamienic
z podcieniami wykorzystywanymi niegdyś jako miejsca handlu. Zachowane kamienice znajdują się głównie
w pierzei północno - zachodniej, a w jednej z nich znajduje się MUZEUM TKACTWA (D), które jest
kolejnym punktem zwiedzania.
MUZEUM TKACTWA (D)
Muzeum Tkactwa w Kamiennej Górze liczy sobie przeszło siedemdziesiąt lat. Wszystko zaczęło się w 1932
r. kiedy to Towarzystwo Muzeum Regionalnego powołało komisję ekspertów, którzy zająć się mieli zgromadzeniem
i naukowym opracowaniem eksponatów. Ta działalność dała podstawy muzeum. Początkowo utworzono trzy działy
muzeum: przyrodniczy, etnograficzny oraz historyczny. Dzięki współpracy naukowców, a także zaangażowaniu
miejscowych kolekcjonerów, w tym zwłaszcza starosty powiatu kamiennogórskiego dr. Fibranza, uroczyste
otwarcie Muzeum Regionalnego odbyło się już w czerwcu 1939r. To wówczas wskazano, że włókiennictwo i
tkactwo winno stać się wiodącym działem i tematyką muzeum jako pomnika najważniejszej dziedziny życia
gospodarczego miasta i regionu. Od połowy XVII stulecia Kamienna Góra była bowiem, wyłączając Jelenią
Górę, najprężniej działającym ośrodkiem tkactwa, a także przemysłu lniarsko - tekstylnego. W 1969 r.
nastąpiła zmiana nazwy Muzeum Regionalnego na Muzeum Tkactwa Dolnośląskiego, a dopiero od 2011r. funkcjonuje
jako Muzeum Tkactwa w Kamiennej Górze.
KAMIENNOGÓRSKI KOŚCIÓŁ ŁASKI (aktualnie kościół MB Różańcowej)
Znaczenie tego zabytku polega na tym, że został on zbudowany przez śląskich ewangelików w latach 1709-1720
jako jeden z sześciu tzw. "Kościołów Łaski", w wyniku ustępstwa habsburskich władców w ramach tzw. ugody
z Altranstädt, uzyskanego pod
naciskiem szwedzkiego króla Karola XII. Projekt kościoła to dzieło estońskiego architekta - Martina Franza.
Gmach zbudowano w stylu barokowym na planie krzyża greckiego, z kopułą na skrzyżowaniu naw oraz wieżą
zlokalizowaną nad wejściem do świątyni. Organy kościelne zostały zainstalowane w kościele w 1724r., a
rok później postawiono ołtarz. Na wieży kościelnej znajduje się zegar z 1766r. Co istotne budynku kościoła
nie zniszczyły żadne działania wojenne. Jednak wyposażenie wnętrza zachowało się już tylko częściowo.
Po II wojnie światowej bowiem z świątyni wywieziono do warszawskiego Kościoła Garnizonowego ołtarz, chrzcielnicę,
organy, ambonę, żyrandole oraz dzwony. Dopiero prace remontowe w II połowie XX wieku przywróciły dawną
świetność budowli - otynkowano i odmalowano wnętrza, wyremontowano posadzki i empory, wyposażono kościół
w ołtarz, organy oraz ławki. Obok świątyni ustawiono dzwonnicę o konstrukcji metalowej wyposażoną w trzy
dzwony. Na uwagę zasługują malowidła przedstawiające czterech Ewangelistów, umiejscowione wokół głównego
fresku sklepiennego, na którym święci składają hołd Matce Bożej Różańcowej.
GÓRA PARKOWA
Na Górze Parkowej lub inaczej Kościelnej warto zatrzymać się chociaż na chwilę, by zobaczyć mauzoleum
poświęcone pamięci zamordowanych więźniów i jeńców wojennych w filii obozu koncentracyjnego Gross - Rosen
oraz w obozach jenieckich. Od lipca 1944 r. na obszarze Kamiennej Góry funkcjonowała filia obozu
koncentracyjnego Gross - Rosen nosząca nazwę Arbeitslager Landeshut (Obóz Pracy Kamienna Góra). W południowo-
zachodniej części miasta do zakończenia wojny przebywało 1500 - 1600 więźniów różnych narodowości i różnego
pochodzenia (m.in. Żydzi, Polacy, Rosjanie), którzy pracowali w zakładach przemysłowych: fabryce łożysk
tocznych, kamieniołomach, czy sztolniach. Na Górze Parkowej znajduje się także kamienny obelisk zajmujący
miejsce dawnego cmentarzyka zmarłych poległych w bitwach koło Trutnova (1866r. ).
PROJEKT ARADO
Projekt ARADO, a właściwie po prostu sztolnie ARADO znane również pod głośnym szyldem jako "Zaginione
laboratorium Hitlera". Tajemnicze podziemia pod miastem to w większości zasypane już labirynty korytarzy,
które powstały dzięki pracy więźniów obozów koncentracyjnych. Kompleks pod Górą Parkową jest jednym z
najlepiej zachowanych i jednocześnie najciekawszym podziemnym korytarzem. Obiekt posiada powierzchnię
1300 m2 oraz kubaturę wielkości 4350 m3. Największą atrakcję stanowi ceglana hala o długości ponad 55
m, szerokości 7 m i wysokości 5,2 m. Przestrzenie między obudową hali a skałą wypełniono lekkim betonem.
Przeznaczenie jak i data budowli nie jest znana. Wiadomo, że sztolnia była zamykana o czym świadczą zachowane
do dziś zawiasy, natomiast z relacji samych świadków wynika, że sztolnia miała łączną długość 900 m,
a wewnątrz znajdowały się ubikacje dla kobiet i mężczyzn oraz inne wyposażenie wskazujące na inne aniżeli
schron przeznaczenie sztolni. Dostęp do obiektu był natomiast surowo wzbroniony nawet dla Niemców. Owiany
tajemnicą zaginionego laboratorium Hitlera kompleks z pewnością zaciekawi każdego turystę.
Dodatkowo (jeśli pozwoli na to czas) warto zwiedzić również jeden z najlepiej zachowanych na Śląsku
kirkutów (cmentarz żydowski) z końca XVIII wieku (H). Jest on zlokalizowany na północny wschód od centrum
miasta przy ul. Katowickiej. Sam obiekt jest przestrzenny, nagrobki z uwagi na brak drzewostanu są bardzo
dobrze eksponowane. Wykonanie macew pochodzących z XIX (w przewadze) z piaskowca spowodowało, że wiele
z nich zachowało się w bardzo dobrym stanie z czytelnymi hebrajskimi inskrypcjami.
Powrót autobusem z dworca PKS przy ul. Jeleniogórskiej.
 Dzień II: Ziemia Kamiennogórska przejazdem…
Przejazd z Kamiennej Góry (A) do Krzeszowa Autobusem PKS (ok.20 min).
Jedną z najbardziej znanych atrakcji Ziemi Kamiennogórskiej jest z całą pewnością Zespół klasztorny
cystersów w Krzeszowie(B). Początki całego opactwa sięgają XIII wieku kiedy to księżna Anna
ufundowała w Krzeszowie opactwo benedyktynów. W 1254 r. benedyktyni wybudowali pierwszy kościół pw. Św.
Wawrzyńca, Mikołaja i Agaty. Następnie w 1292 r. świdnicki książe Bolko I odkupił dobra od zakonu oraz
ofiarował je cystersom z Lubiąża, po wcześniejszym uzyskaniu zgody Kapituły Generalnej Cystersów z Citeaux
na utworzenie nowego opactwa. I tak pod koniec XIII wieku w Krzeszowie pojawili się cystersi poświęcając
kościół benedyktyński. Cały zespół klasztorny stopniowo powiększał swoje włości otrzymując ziemie, wsie
położone w Kotlinie Kamiennogórskiej, dwie wsie po czeskiej stronie granicy, a także liczne przywileje.
Rozwój opactwa następował cały czas - w 1343 r. zakupiono całe miasto, czyli Chełmsko Śląskie, włącznie
z przyległymi wsiami, a już w 1360 r. Bolko II podarował opactwu Lubawkę. Bardzo szybko opactwo stało
się centrum życia, zarówno gospodarczego jak i kulturalnego całego regionu, w XVII i XVIII osiągając
szczytowy poziom rozwoju. Dopiero sekularyzacja zakonu w 1810 r. przez Fryderyka III spowodowała znaczne
zahamowanie rozwoju jak również skurczenie się włości opactwa. Majątek zakonu przeszedł na własność państwa
pruskiego zubożonego po wojnach napoleońskich. Kościół stanowiący główny element całego zespołu klasztornego
pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny wybudowano w latach 1728- 35 i jest to gmach o monumentalnych
rozmiarach. Posiada dwie wieże o wysokości 70 m, a wnętrze kościoła zdobią polichromie autorstwa Jerzego
Wilhelma Neunhertza, ołtarze, które znajdują się w nawach bocznych wykonali natomiast Ignacy König i
Józef Smišek. Obrazy znajdujące się w kościele to dzieła Antoniego Schefflera. Wnętrze zdobią: rzeźbione
ołtarze, w tym ołtarz główny z ogromnym obrazem Petera Brandla oraz znajdującym się poniżej znacznie
cenniejszym obrazem Matki Bożej Łaskawej. Warto w tym miejscu dodać, że ten cudowny obraz Bogurodzicy
datowany jest na XIII wiek i jest jednocześnie najstarszą w Polsce ikoną, starszą o 200 lat od tej w
Częstochowie. Ikona przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem z prawej strony trzymającym zwój ewangelii
- oznakę nauczyciela. Dopełnienie całości bogactwa wyposażenia kościelnego stanowią największe w Europie
barokowe organy (Michała Englera młodszego) z rzeźbiarsko rozbudowanym prospektem dzieła A. Dorazila.
Obecnie cały kompleks klasztorny jest wyremontowany i składa się z kilku obiektów, jednak zdecydowany
najcenniejszym jest opisywany kościół. Od wschodu do kościoła przylega Mauzoleum Piastów świdnicko -
jaworskich, głównych fundatorów obiektu, wzniesione przez Antoniego Jetscha. Wnętrze zachwyca znów wspaniałym
popisem sztuki malarskiej pędzla J.W. Neunhertza, jak również mamoryzowanymi płaszczyznami ścian dzieła
Ignacego Alberta Provisore. Tematyka przedstawień malarskich nawiązuje głównie do historii Krzeszowa.
Ponadto do samego zabytku przylega nigdy nieukończony budynek klasztorny z częściowo zachowanym wyposażeniem.
Natomiast w bliskim sąsiedztwie zobaczyć można barokowy kościół pw. Św. Józefa z wnętrzem pokrytym freskami
M. Willmanna. Jest to jednonawowa świątynia z wydzielonym prezbiterium oraz wieńcem kaplic ciągnącym
się wzdłuż nawy. To co w niej zachwyca, to z pewnością olbrzymie dzieło malarskie składające się z ponad
pięćdziesięciu fresków, związane z kultem świętego Józefa, autorstwa wspomnianego już Michaela Willmanna.
Zwiedzając warto zwrócić uwagę również na pawilon na stawie - dziś główną atrakcję
Betlejem - przysiółka Krzeszowa, oddalonego o ok. 1,7 km od opactwa. Jest to obiekt zbudowany na planie
ośmiokąta foremnego otoczony dookoła gankiem. Okres budowy nie jest do końca znany. Jednak znajdujące
się wewnątrz malowidła odnoszące się do Starego Testamentu oraz króla Dawida pozwalają przypuszczać,
że pawilon powstawał po roku 1728r. za opata Innocentego Fritscha - wówczas bowiem w źródłach cystersi
krzeszowscy porównywani są do Izraelitów. W obrębie Betlejem Krzeszowskiego znajduje się także pusta
dziś Kaplica Betlejemska. Niegdyś we wnętrzu znajdowała się szopka, a dwa boczne ołtarze poświęcone były
Trzem Królom oraz Świętej Rodzinie. Kolejna niekwestionowana atrakcja to z całą pewnością Grób Pański.
Obiekt otoczony jest przez 10 kolumn połączonych ostrołukowymi arkadami, przy czym 9 ma przekrój sześciokątny,
a jedna znajdująca się przy wejściu jest częściowo spiralna. Budynek składa się z dwóch pomieszczeń,
przy czym jedno pełni rolę przedsionka a drugie to komora grobowa. Po lewej stronie w komorze grobowej
został zlokalizowany ołtarz, a poniżej naturalnych rozmiarów rzeźbiona (w 1678r. ) figura Jezusa Chrystusa.
Krzeszowska Kalwaria to ostania z atrakcji w obrębie zespołu dawnego opactwa cystersów. Tworzy ją zespół
trzydziestu dwóch drewnianych kapliczek pochodzących z II połowy XVII wieku. Cała droga ma łączną długość
5 km, zaczyna się jak i kończy w zespole klasztornym i rozpościera się na terenie płaskim wśród pól i
lasów. Warto podkreślić, że ta Kalwaria jest najstarszą na Śląsku, a drugą co do wielkości (po Wambierzycach).
Przejazd z Krzeszowa do Kochanowa (PKS Kamienna Góra, ok.20 min)
ZESPÓŁ STOŁU SĘDZIOWSKIEGO (C)
Unikat na skalę europejską, dlatego wart zobaczenia Stół Sędziowski w Kochanowie. Obiekt zachował się
niemal całkowicie w nienaruszonym stanie- z siedziskami i jest jedynym tego typu obiektem na Dolnym Śląsku.
Stół, o którym mowa ma łącznie około 200 cm długości, 76 cm szerokości i 110 cm wysokości. Zestaw kamiennych
mebli służył władzy sądowniczej, którą sprawowali tu sędziowie wiejscy jak i kościelni do rozstrzygania
sporów jak i wydawania wyroków- często bardzo surowych. Warto dodać, że cały obiekt wykonano z piaskowca
co sprawiło, że do dziś można podziwiać ten osobliwy zabytek Kochanowa.
Przejazd z Kochanowa do Chełmska Śląskiego
CHEŁMSKO ŚLĄSKIE (D)
Rynek
"DWUNASTU APOSTOŁÓW" - to zespół drewnianych domów wzniesionych w 1707 roku przez tkaczy czeskich,
którzy osiedli na tych terenach. Domy, o których mowa zbudowano w konstrukcji ryglowej lub na zrąb, o
dwutraktowych wnętrzach z podcieniami oraz drewnianym szczytem. Z dwunastu zachowało się do dziś 11 budynków,
jeden z nich o nazwie Judasz spłonął. Budynki pełniły funkcję warsztatów tkackich, ale również mieszkalne
dla określonych rzemieślników. Lokalizacja domów nie jest dziełem przypadku, a dowodem na dobre rozpoznanie
terenu i wykorzystanie warunków tam panujących do wyrobu płótna. Otóż moczenie surowego płótna umożliwiał
strumień płynący na tyłach domostw, natomiast zbocze o ekspozycji południowej w naturalny sposób ułatwiało
suszenie, jak również pozwalało na bielenie płócien. Dwuspadowy dach pokryto gontem, natomiast ściany
połączone w narożach na tzw. jaskółczy ogon, wykonane były z belek w konstrukcji wieńcowej. Warto dodać,
że każdy z budynków zbudowano na planie prostokąta o wymiarach 7,5x15 m. Wnętrze składa się z sieni,
kuchni oraz małego pomieszczenia gospodarczego, izby głównej (ok. 40 m2), będącej miejscem życia jak
również pracy tkacza. Na drugim piętrze natomiast znajdował się strych. Obecnie domy używane są normalnie,
dla turystów natomiast dostępny jest Dom nr 15, gdzie znajduje się siedziba Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju
Chełmska Śląskiego "Tkacze Śląscy" - można tam zwiedzić zrekonstruowaną izbę tkacką, która umożliwia
zapoznanie się z historią jak i tradycją tkactwa lnu. Dodatkowo istnieje możliwość ukończenia skróconego
kursu tradycyjnego tkactwa. Jeszcze w innym z domów można zobaczyć wystawę artystycznych wyrobów z materiałów
ekologicznych oraz wystawę produktów lokalnych Ziemi Kamiennogórskiej, lub wypocząć i podziwiać krajobraz
w kawiarni zlokalizowanej w jednym z "Dwunastu Apostołów".
Kościół Świętej Rodziny
Poza klasztorem w Krzeszowie kościół w Chełmsku Śląskim stanowi drugi najcenniejszy barokowy zabytek
na Dolnym Śląsku. Pierwsze informacje, czy tez wzmianki o obiekcie pochodzą z 1343 r., natomiast znaczna
rozbudowa nowego kościoła przez co również jego powiększenie nastąpiło w latach 1670-1680. W 1690 r.
dobudowano wieżę. Kościół jest trójnawową bazyliką z wielobocznym, wydzielonym prezbiterium. Ponadto
całość przykryta jest kolebkowym sklepieniem z lunetkami, nawa podzielona jest przez zdwojone pilastry,
przechodzące następnie w gurty na sklepieniu. Nawy boczne to płytkie kaplice połączone ze sobą przejściami.
Zwiedzając obiekt warto zwrócić szczególną uwagę na dekoracje zdobiące zarówno sklepienia nad emporami
jak i same kaplice będące dziełem włoskich artystów. Ponadto szczególną atrakcję we wnętrzu stanowią
późnogotycka płaskorzeźba Koronacji Najświętszej Marii Panny z XVI wieku oraz renesansowa Pieta z połowy
XVII wieku. Uwadze turysty nie umkną z pewnością również polichromowane, drewniane ołtarze (XVIIIw.),
malarstwo olejne (XVIII w.), drewniana, polichromowana ambona (koniec XVII w.), kamienne nagrobki oraz
naczynia pochodzące z XVIII wieku. Będą w kościele nie sposób nie zwrócić swoich kroków w kierunku pochodzącej
z XVI wieku, a przebudowanej w XVIII wieku szkoły parafialnej (niegdyś plebania) wybudowanej na planie
kwadratu, z fasadami zdobionymi renesansową dekoracją sgraffitową co stanowi unikat na skalę krajową.
Powrót do Kamiennej Góry- PKS Kamienna Góra
 Dzień III: Ziemia kamiennogórska - geoturystycznie
Ten dzień zaplanowano w oparciu o walory przyrodniczo- kulturowe obszaru biorąc pod uwagę bogactwo
regionu w zakresie potencjału geoturystycznego.
Dojazd z Kamiennej Góry (A) do Lubawki (PKS Kamienna Góra)
JEZIORO BUKÓWKA (B)
Jezioro, a właściwie sztuczny zbiornik Bukówka to jezioro zaporowe malowniczo położone w dolinie przełomu
Bobru o powierzchni 2 km2 oraz pojemności 15,5 mln km3. Zbiornik wybudowano na początku XX wieku po utworzeniu
na Bobrze zapory o wysokości 38 m. Początkowo obiekt stanowił suchy zbiornik retencyjny. Po wybudowaniu
tamy, w latach 80. XX wieku, zbiornik został powiększony, w związku z budową na jego zachodniej stronie
bocznej tamy osłaniającej Miszkowice. Warto dodać, że budowa zbiornika odbyła się bez naruszenia miejscowego
środowiska naturalnego. Jezioro Bukówka stanowi jeden z najwyżej położonych zbiorników zaporowych w Sudetach,
a wspólnie z zaporą oraz krajobrazem stanowi jedną z atrakcji turystycznych regionu.
Przejazd do Kamiennej Góry (PKS Kamienna Góra), następnie przejazd do Gorzeszowa
REZERWAT GŁAZY KRASNOLUDKÓW (C)
Głazy krasnoludków to osobliwy zespół skałek zwany także Gorzeszowskimi Skałkami, których powstanie datuje
się na okres górnej kredy (70-100 mln lat). Zbudowane z piaskowców oraz wapieni o zróżnicowanej odporności
na erozję stworzyły wspaniały krajobraz bogaty w różnorodne formacje skalne o kształtach grzybów, maczug,
baszt, wieżyczek o wysokościach często sięgających nawet 30 m. Legenda głosi, że skałki o których mowa
zamieszkiwane były niegdyś przez krasnoludki o wzroście dwóch stóp, z brodami i ogromnymi stopami. Ich
strój stanowiły płaszcze oraz kaptury. Krasnale ze swej natury były dość płochliwe, co też utrudniało
spostrzeżenie przez ciekawych mieszkańców choćby jednego z nich w lesie sosnowym. Wszystko jednak skończyło
się, gdy jeden z krasnali zechciał poślubić córkę gospodarza. Ten jednak, niezbyt zachwycony owym faktem,
wyśmiał śmiałka i nazwał karłem. Ów "karzeł" zdenerwowany, podskoczył do góry i uderzył gospodarza w
twarz, a ten przewrócił się. Kiedy się już ocknął zarówno po krasnalu jak i jego córce nie było śladu.
Jest to jedyny na obszarze Kotliny Kamiennogórskiej oraz Zaworów krajobrazowy rezerwat przyrody o powierzchni
9 ha. Utworzono go w 1970. Obszar rezerwatu stanowi znakomity przykład związku budowy geologicznej z
rzeźbą terenu.
Przejazd do Kamiennej Góry, następnie do Wieściszowic (PKS Kamienna Góra)
KOLOROWE JEZIORKA (D)
Kolorowe jeziorka to nie osobliwość natury, cud lub inne niezwykłe w swoim rodzaju zjawisko. Atrakcja
turystyczna Wieściszowic to nic innego jak zalane wyrobiska pokopalniane. Kolorowe jeziorka to zespół
trzech zbiorników zachwycających niezwykłymi barwami. Na skłonie Wielkiej Kopy znajduje się długie na
400 m zagłębienie wypełnione wodą "o zabarwieniu" czerwonym. Zbiornik stanowi pozostałość po trwającej
tu od XVIII wieku eksploatacji złóż łupków serycytowych, zawierających prawie 26 % pirytu. Kopalnia "Nadzieja"
działała tu przez około 100 lat ze względu na zasobność złóż. Po ich wyczerpaniu kopalnię zamknięto,
a wyrobisko wypełniło się wodą. Dziś niestety jeziorko purpurowe nie ma już tak intensywnej barwy. Na
uwagę zasługuje także kolejne jeziorko, tym razem szmaragdowe, będące pozostałością po uruchomionej w
końcu XVIII wieku kopalni "Gustaw", którą spotkał podobny los co "Nadziei". Ostatnie jeziorko - błękitne
to efekt eksploatacji wyrobiska "Nowe Szczęście". Swoją barwę zbiornik zawdzięcza związkom miedzi. Jest
to jednak jeziorko o charakterze okresowym.
Jeziorka znajdują się na różnych wysokościach. Najniżej położone jest Jeziorko Purpurowe (Czerwone),
następnie Jeziorko Błękitne, a najwyżej, na wysokości ok. 730 m n.p.m Jeziorko Szmaragdowe.
Wszystkie zbiorniki stanowią pozostałość po przemysłowej działalności człowieka, a jednocześnie wspaniałe
studium budowy geologicznej obszaru i jej wpływu na zabarwienie wód. Jest to jedna z osobliwości miejscowości,
a także z całą pewnością jej znacząca atrakcja turystyczna.
Przejazd do Kamiennej Góry (PKS Kamienna Góra).
Uwaga: Przedstawiona propozycja wyjazdu w ostatnim dniu jest skierowana głównie do osób zainteresowanych
poznaniem geologicznej odsłony regionu jak i związanej z tym gospodarczej działalności człowieka. Z uwagi
na i tak dość obszerny program, można alternatywnie zrezygnować z Dnia III, wówczas Dzień I należałoby
rozplanować na dwa dni z uwagi na liczbę atrakcji.
Bibliografia:
Lubieniecki J., 1996, Z dziejów ziemi kamiennogórskiej, Jelenia Góra
Michalkiewicz S. (red.), 1986, Kamienna Góra - monografia geograficzno-historyczna miasta i okolic,
Wrocław
Wykorzystane źródła internetowe:
www.ciekawe-miejsca.net (data dostępu: 15.01.2014r.)
www.dolny-slask.org.pl (data dostępu: 22.01.2014r.)
www.kamienna-gora.pl (data dostępu: 15.01.2014r.)
www.kamiennagora.pl (data dostępu: 22.01.2014r.)
www.kolorowejeziorka.pl (data dostępu: 2.02.2014r. )
www.marciszów.pl (data dostępu: 22.01.2014r.)
www.szlak-cysterski.org (data dostępu: 15.01.2014r.)
|
